میون این همه کوچه که به هم پیوسته کوچه قدیمی ما کوچه بن بسته دیوار کاه گلی یه باغ خشک که پر از شعرای یادگاریه مونده بین ما و اون رود بزرگ که همیشه مثل بودن جاریه صدای رود بزرگ ، همیشه تو گوش ماست این صدا لالایی خواب خوب بچه هاست کوچه اما هر چی هست کوچه خاطره هاست اگه تشنه ست اگه خشک مال ماست . کوچه ماست توی این کوچه به دنیا اومدیم توی این کوچه داریم پا میگیریم یه روز هم مثل پدربزرگ باید تو همین کوچه بن بست بمیریم اما ما عاشق رودیم مگه نه ؟ نمیتونیم پشت دیوار بمونیم ما یه عمره تشنه بودیم ، مگه نه ؟ نباید آیه حسرت بخونیم . میون این همه کوچه که به هم پیوسته کوچه قدیمی ما کوچه بن بسته دست خستمو بگیر ، دست خستمو بگیر تا دیوار گلی رو خراب کنیم یه روزی ، هر روزی باشه ، دیر و زود میرسیم با هم به اون رود بزرگ میرسیم با هم به اون رود بزرگ تنای تشنمونو ، تنای تشنمونو میزنیم به پاکی زلال رود پاکی زلال رود دست خستمو بگیر ! دست خستمو بگیر ! تا دیوار گلی رو خراب کنیم دست خستمو بگیر
دوران کودکی او در کرج و میانه گذشت. پدرش محمود اقبالی، از ملاکان شهرستان میانه بود. اولین بار در سن ۹ سالگی، در جشنی در مدرسه‌اش در شهرآرا به روی صحنه رفت. دوران دبیرستان را در دبیرستان‌هایی هم‌چون فارابی، کرج، رازی و دبیرستان آزادگان تهران‌پارس گذراند و در مراسم و همایش‌ها، به اجرای برنامه‌های هنری می‌پرداخت.
وی در سال ۱۳۴۹ با حسن خیاط‌باشی آشنا شد و همین آشنایی موجب ورود رسمی داریوش به موسیقی حرفه‌ای شد. در همین سال، او در سن ۱۹ سالگی با ترانهٔ به من نگو دوست دارم با آهنگسازی درویش مصطفی جاویدان، به شهرت رسید. نخستین ترانه مستقل او بنام نبسته پیمان با شعری از علی گزرسز (رها) و موسیقی خودش است.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، داریوش که پیش از آن برای معالجه صورت خود به لندن سفر کرده بود، دیگر به ایران بازنگشت. وی مانند اغلب خوانندگان پاپ ایرانی، پس از انقلاب ۱۳۵۷ فعالیت خود را در خارج از کشور آغاز نمود.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.
اولین کسی باشید که دیدگاهی می نویسد “کارائوکه بن بست (داریوش)” لغو پاسخ
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.